Kardiomiopatia rozstrzeniowa — przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie

Kardiomiopatia rozstrzeniowa — przyczyny

Istnieje kilka czynników ryzyka, które zwiększają szansę zachorowania na kardiomiopatię rozstrzeniową. Jednymi z nich są uwarunkowania genetyczne. Zauważa się, że na chorobę częściej zapadają osoby, w których rodzinach pojawiała się ona we wcześniejszych pokoleniach. Warto wiedzieć, że nie istnieje jeden gen odpowiadający za powstawanie choroby; za fenotyp DCM odpowiada ponad 50 różnych genów oraz setki mutacji. Geny zazwyczaj dziedziczone są w sposób autosomalny dominujący.

Do przyczyn kardiomiopatii rozstrzeniowej zalicza się m.in.:

• chorobę niedokrwienną serca;
• choroby nerwowo-mięśniowe;
• zaburzenia metaboliczne;
• toksyny (m.in. alkohol, chemioterapeutyki etc.);
• zaburzenia immunologiczne (układowe choroby tkanki łącznej);
• mutacje genów;
• zakażenia wirusowe.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa — objawy

• zawroty głowy;
• omdlenia;
• duszności (zarówno w czasie aktywności, jak i wypoczynku);
• wzmożona potliwość;
• arytmia serca;
• kołatanie serca;
• migotanie przedsionków;
• problemy ze snem;
• choroba zakrzepowo-zatorowa;
• ból w klatce piersiowej;
• wodobrzusze;
• łatwe męczenie się.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa — diagnostyka

Podstawowym badaniem diagnostycznym wykonywanym w celu wykluczenia kardiomiopatii jest USG serca, czyli echokardiografia. Dzięki temu badaniu obrazowemu lekarz jest w stanie uwidocznić nieprawidłowości anatomiczne w budowie mięśnia sercowego oraz dokonać pomiarów poszczególnych elementów serca. W zależności od podejrzewanego typu kardiomiopatii lekarz prowadzący może także zlecić dodatkowe badania diagnostyczne. Należy zgłosić się do lekarza, gdy tylko odnotuje się jakiekolwiek problemy z sercem, jest to bardzo istotne wśród osób, u których istnieje zwiększone ryzyko zapadnięcia na chorobę, ze względu na jej wystąpienie w rodzinie (czynniki genetyczne).
Na rynku dostępne są również badania genetyczne wykonywane metodą NGS, czyli Sekwencjonowaniem Nowej Generacji. Badanie polega na analizie genów, których mutacje powiązane są z kardiomiopatiami. Wykonuje się je za pomocą wymazu z błony śluzowej policzka.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa — leczenie

Kardiomiopatia leczona jest przede wszystkim odpowiednio dobranymi lekami. Powszechne zastosowanie mają antagoniści kanałów wapniowych (hamują napływ wapnia do serca, co osłabia jego skurcz i rozszerza naczynia krwionośne, przez co dociera do niego więcej tlenu) i beta-blokery (zmniejszenie pojemności minutowej i częstości skurczów). Niekiedy konieczne okazać się mogą zabiegi chirurgiczne. W skrajnych przypadkach jedyną skuteczną metodą może okazać się przeszczep serca.

Bibliografia:

1. Sokołowska B., Sczeklik W., Mastalerz L., Miszalski-Jamka T., Dropiński J i inni. (2011) Ciężka kardiomiopatia rozstrzeniowa jako powikłanie łagodnie przebiegającego zespołu Churga−Strauss. Kardiologia Polska. Vol. 68, Nr 3, s. 257 - 260.
2. Marchel M., Filipiak K., Grabowski M. (2017). Kardiomiopatia rozstrzeniowa — definicja, patogeneza, obraz kliniczny, postępowanie. Choroby Serca i Naczyń. Vol. 14, Nr 1,s. 39–55.
3. Ścierski W., Dola J., Maksym-Kulas B., Krzemień-Wolska K. (2014) Diagnostyka przesiewowa zaburzeń oddychania podczas snu u chorych z kardiomiopatią rozstrzeniową.ANN. ACAD. MED. SILES. Vol. 68 Nr 4, s.241–244.

Aktualizacja: 2024-03-12